Alles gegeven, niet gewonnen, ontzettend trots!

Op een mooie warme Pinksterdag. Was niet iedereen aanwezig. Gelukkig bleven er net 11 over. En met een democratisch bepaalde opstelling. Met Jill op doel.

Er was een gevoel van ‘we missen de keeper, wissels en de coach, maar we zijn één team’. Er werd gestreden. We speelden goed, beter zelfs dan Theole. Er werd goed onderling gecommuniceerd. De schouders gingen eronder.

Theole had twee snelle aanvallers. Zij maakten het gevaarlijk. En het verschil. Maar door goed verdedigend werk bleef de schade beperkt.

Maar het werd 1-0.

Een drinkpauze.

Even later een terugspeelbal van Theole leverde ons een indirecte vrije trap vanaf de vijfmeterlijn op. Renee tikte naar Lisa en zij schoot keurig door de muur. Een minuut later kwam Theole weer op voorsprong. Met een dubieus handsbalmoment.

Er werd gewerkt voor elkaar.

We kregen genoeg kansen.

Voor en na rust. Maar na rust werd het helaas meteen 3-1. En was er een moment van: dit gaat niet meer lukken. Moe en warm. Maar het lukte wel. Er waren mooie combinaties. En Selena maakte 3-2. We wonnen meer duels. Het piepte en kraakte. De tegenstander was benauwd. Maar wilde nog een keer scoren. Dat deden ze....

DE ELF.

Jill. Topgirl.

Defensie: Kiki, Marin, Iske en Renee.

Motor: Sanne, Rosanne, Selena en Monique.

90 minuten voorin: Lisa en JJ

Gestreden.

Niet gewonnen.

Wij zijn trots op jullie,

want jullie speelden als één team.